Ζωή Χαρισμένη

Διηγήματα, εκδ. Ινστιτούτου Μελέτης της Τοπικής Ιστορίας και της Ιστορίας των Επιχειρήσεων (ΙΜΤΙΕ) 2008

«(…) Τα διηγήματα της Τ.Σ.-Μ.. δοσμένα με απλότητα, ειλικρίνεια, με ζεστό ύφος, με ανθρωπιστική πνοή και με βιωματική εμπειρία, συγκινούν βαθύτατα και συμβάλλουν αποτελεσματικά ώστε το μήνυμα της ύψιστης πράξης αλτρουισμού, με τη δωρεά ιστών και οργάνων, ν’αγγίξει όλους τους Έλληνες.

            Όλα τα διηγήματα, με τον τρόπου που είναι γραμμένα και με το μύθο-θέμα, γύρω από τα οποία ξετυλίγονται, όχι μόνο συγκινούν, αλλά συγκλονίζουν τον αναγνώστη, τον ευαισθητοποιούν, απέναντι στον ανθρώπινο πόνο –και σε αρκετές περιπτώσεις – γεμίζουν δάκρυα τα μάτια σου (…) Η ανάγνωση του βιβλίου ξυπνά τις πιο ευαίσθητες χορδές του ανθρωπισμού μας και καλλιεργεί τα αλτρουιστικά μας συναισθήματα. Τόσο η θεματογραφία, όσο και η εκφραστική των διηγημάτων, βρίσκονται σε πρωτοποριακή, αρμονική συνύπαρξη και προβάλλουν μια τολμηρή αλλά και βαθιά ανθρωπιστική κατάκτηση της ιατρικής επιστήμης.

            Θερμά συγχαρητήρια στη συγγραφέα (…)»

Γιάννης Ανδρικόπουλος

εφ. Η Γνώμη, 1 Δεκεμβρ. 2008

«(…) Τα εξαιρετικά στη φαινομενική απλότητά τους ποιήματά σας τα διάβασα πολλές φορές και τα απόλαυσα. Ο υπότιτλος Πολύ μέσα στο λίγο ιδιαίτερα επιτυχημένος. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το είδος του λόγο όπου με λίγες λέξεις μπορεί κανείς να δώσει πολλά νοήματα (Μη εν πολλοίς ολίγε λέγε, αλλά εν ολίγοις πολλά. Πυθαγόρας). Αυτά που με συγκίνησαν, και δεν είναι λίγα, προσπαθώ να τα αποστηθίσω (…)

Στέλιος Χ. Αντωνιάδης

(Ιατρός καρδιολόγος – ποιητής)

Αθήνα, 1.07.2010

«Ένα έργο πολυεδρικής σημασίας και σπουδαιότητας που πρέπει να μελετηθεί με δέος. Μέσα σε μια σιωπώσα ανευθυνότητα αντικρίζουμε με την συμπεριφορά μας και τα στεγανά μας ενδιαφέροντα – πράξεις ζωής που καταδικάζουμε αυτοεγκλωβισμένους ανθρώπους που ενώ θα μπορούσαν να αποφύγουνε τους αντιθετικούς πόλους ζωής χωρίς να συνθλίβονται, αυτοί οι συνάνθρωποί μας, με την επιμονή και άγνοιά μας που σημαίνει ανευθυνότητα, τους καταδικάζουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το δικαίωμα ζωής και θανάτου χειρίζεται ο Θεός αλλά και εμείς ξεχάσαμε σαν θεοί καταχάρη το ‘μεταξύ δυο κακών το μη χείρον βέλτιστον’. Υπάρχουν άνθρωποι εγκεφαλικά νεκροί ή… όπου η παρουσία τους ως δοτών ανασταίνει έναν έως πέντε ανθρώπους ως δότες οργάνων. Αφήστε και χαρίστε τα όργανα του σώματός τους αναστήστε ζωντανούς νεκρούς, νέους, παιδιά, ανθρώπους που οφείλουν ακόμη πολλά. Δώστε τα υγειά μέλη του σώματός τπους για να δείτε τα μάτια τους, την καρδιά τους, τα νεφρά τους να αναβιώνουν τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους. Αυτές οι σπουδαίες μαρτυτίες της βαθυτέρας γνώσεως και συνειδησιακής ωριμότητας πρέπει να μας γίνουν συνείδηση χρέους, έργο απαντήσεων, διαρκής προβληματισμός, σ’ένα κόσμο που τον έμαθαν να αποποιείται ανέυθυνα, απαίδευτα, αλογάριαστα, έχοντας άτομα με άγραφη ιστορία σε μορφοποιημένα είδωλα. Η φίλη συγγραφέας με τα 10 αφιερώματά της, μας περιάγει σε γκρεμισμένες σελίδες και μη ζωής, που υπάρχει το υλικό – ο άνθρωπος και τον καταδικάζουμε σε θάνατο με την τραγικότητα της λογικής και ειρωνείας μας. Παρακαλώ επικοινωνήστε με τις ζεστές και ανθρώπινες σελίδες συμπεριφοράς της εκφρασμένες στο έργο της και στην κατάθεση των μαρτυριών της συμπορευθείτε και μη μένουμε στην ασχήμια των απρεπειών μας που όταν η λογική των εικόνων των δοτών εδικαίωσε το θάνατο μετατρέποντάς εις ζωήν πολλαπλασίως που μας απέδειξεν στο έργο της η με πολλές γνώσεις συγγραφέας μας. Ένα έργο θαυμάσιο που δικαιώνει κάθε απορία μας με τα εγχειρήματά της»

Κυριάκος Βαλαβάνης

εφ. Κριτική Λόγου και Τέχνης Θέσεων και Απόψεων

(τ. 15, Φεβρ.-Μάρτ. 2009)

«(…) Διαπιστώνω ευχάριστα πως εξακολουθείτε να πλουτίζετε την γραμματολογία μας με αξιόλογα πάντοτε κείμενα, αλλά και ενδιαφέρον για τη θεματολογία των διηγημάτων τα οποία είναι αφιερωμένα στο μεγάλο ιστορικό επίτευγμα αλλά και κοινωνικό – ανθρώπινο πρόβλημα, της μεταμόσχευσης οργάνων (…) Η συντομία των κειμένων μού επέτρεψε να γευτώ τα περισσότερα από αυτά και να διαπιστώσω την συνέπεια ποιότητας στην γνωστή μου γραφή σας, που σας έχει καταστήσει επίλεκτο μέλος της Εταιρείας μας (…)»

Βασίλης Βιτσαξής

«Ένα νέο πόνημα, ένα νέο ακόμη δώρημα, της έως σήμερα αξιοσήμαντης λογοτεχνικής καρποφορίας της, μας προσέφερε πρόσφατα, η γνωστή συγγραφέας Τούλα Σουβαλιώτη – Μπούτου (…) Και τα δέκα διηγήματα που το συνθέτουν, είναι αφιερωμένα στη μεταμόσχευση.

            Δύσκολο –ομολογουμένως – το εγχείρημα, να ξεπεράσει, δηλαδή τον σκόπελον της ιδιοτυπίας των θεμάτων, το ανθρώπινο χρονικό μας ιδιάζουσας ή και πολύπλευρης μεταμόσχευσης, σε συσχετισμό και συνδυασμό της γραφής και πλοκής ενός συνήθους διηγήματος οποιασδήποτε άλλης υφής και μορφής.

            Και φαίνεται ότι η Τ.Σ.-Μ., επάξια τα κατάφερε να ξεπεράσει τον σκόπελον αυτόν, δίνοντάς μας δέκα διηγήματα, όπου συνυπάρχει σ’αυτά και το στοιχείο της αναφαίρετης και δεδομένης αρχιτεκτόνησης ενός διηγήματος, όποιας μορφής και υφής, αλλά και το στοιχείο της αυστηρής και συγκεκριμένης ιατρικής δόμησης και περιγραφής, όπως, εν προκειμένω, αυτό του χρονικού και του τρόπου μιας μεταμόσχευσης (…) Η συγγραφέας με το νέο της βιβλίο Ζωή Χαρισμένη, έρχεται να μας ανοίξει ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον παράθυρο για τους δρόμους της λογοτεχνικής επικοινωνιακής μας μέθεξης (…)»

Παναγιώτης Τσουτάκος

Πρόεδρος ΟΔΕΓ Πειραιώς

εφ. Η Γλώσσα μας

«(…) Με μεγάλη συγκίνηση διάβασα τη συλλογή διηγημάτων Ζωή Χαρισμένη (…) Γοητεύθηκα από την πηγαία ομορφιά των περιγραφών σας, το λόγο σας τον ποικιλμένο με τα στολίδια μιας ευαίσθητης ψυχής.

            Η θητεία σας στον ανθρώπινο πόνο, δικός σας και των άλλων, σας έδωσε τα εφόδια για να πραγματευθείτε ένα τόσο σημαντικό (και πρωτότυπο) θέμα (…) Ομολογώ ότι τις σελίδες σας πότισαν τα δάκρυά μου (…)»

Ελένη Κων. Ψαραλίδου

Δικηγόρος

Βόλος 21.07.09

«(…) Έμφορτα τα διηγήματα και από τον βαθύτατο πόνο της μάνας που χάνει αδόητα και τραγικά τον μονάκριβο γιο της στο άνθος της ηλικίας του, περιγράφουν και το άλγος της επειδή, λόγω της ταχύτατης εξέλιξη των περιστατικών και των αποτελεσμάτων τους, δεν κατορθώθηκε κάποια, παρηγορητική έστω, μεταμόσχευση οργάνου του πολυαγαπημένου γιού. Και ένα μέρος έστω της δυσθεώρητης αδικίας, ενσωματώνεται στα παρόντα διηγήματα που διαβάζονται απνευστί μέχρι το τέλος, ως έναυσμα συγκλονιστικής αναδρομής και αναμνημόνευσης (…)»

Εφ. Σύγχρονη Σκέψη

11.3.2009