Ψιθυρίζοντας

«Η Τούλα Μπούτου η οποία έκανε μια τόσο ευοίωνη αρχή από το ραδιοφωνικό πρόγραμμα T.W.A (παραγωγός: Τίνα Σαντοριναίου) με την ανάγνωση ενός μελαγχολικού, ανθρώπινου διηγήματός της στην ποιητική της συλλογή Ψιθυρίζοντας που είναι και θαρρώ η πρώτη της αφήνει τους αισθαντικούς ήρεμους στίχους της να ψιθυρίζουν. Αποφεύγει τα ρητορικά σχήματα και τις ποιητικές παμφολόγες (τις τόσο αγαπητές σε πλείστους ποιητές μας) και τα ποιήματά της –που έχουν μια αξιόλογη ποικιλία θεμάτων έρχονται ήρεμα και μελωδικά στ’αυτιά της σα μουσική Sotto Voce. Μιλά για πράγματα της καθημερινής ζωής και θα έλεγα της καθημερινής χρησιμότητας. Μιλάει για ‘αναπολήσεις’ για την ‘μελαγχολία’ για τα παιδιά της για τις εσπερινές ώρες, δίνει ψυχή στο δέντρο και αναφέρεται συχνά στον πατέρα της (…) Η ποίησή της δεν είναι υψιπετής, αλλά μάλλον έχει την ευφραντική θερμότητα ενός χεριού που ακουμπά πάνω σ’ένα άλλο (…)»

Νίκος Σπάνιας

εφ. Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης

«(…) Το βιβλίο σας Ψιθυρίζοντας μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο με την παρουσία των αγνών αισθημάτων και τη ζεστασιά της ανθρωπιάς που το χαρακτηρίζει (…)»

Ελευθερία Χατζηδουλή

Πειραιάς, 15.4.1979

«(…) Η ποίησή της χαμηλόφωνη, τρυφερή, χωρίς κραυγαλέες εκφάνσεις, είναι ο καρπός της πηγαίας ευαισθησίας όχι μόνο μιας γυναίκας αλλά πλατύτερα ενός βαθύτατα καλλιεργημένου ανθρώπου (…) Η ποίηση της Τούλας Μπούτου –απλή, λιτή, απέριττη – ακουμπάει στις καρδιές μας. Και μας φέρνει πολύ κοντά σ’έναν άνθρωπο που με τις ευαίσθητες λυρικές του κεραίες συλλαμβάνει τον πόνο και την αγωνία των άλλων ανθρώπων –και την μετουσιώνει σε τραγούδι που συγκινεί με την ειλικρίνειά του. Μια ποίηση που σαν λυρική σουρτίνα (…) μας κάνει όχι μόνο να την ακούσουμε και να την προσέξουμε αλλά  –το κυριότερο – να την αγαπήσουμε.»

Γιάννης Χατζημανωλάκης

εφ. Κοινωνική

1.1.1987

«(…) Ιδιαίτερη χαρά μου προκάλεσε η αποστολή της ποιητικής συλλογής Ψιθυρίζοντας που είναι γραμμένη με λεπτή συγκίνηση, πηγαίο λυρισμό και κυρίως με μια εσωτερικότητα αισθημάτων σε χαμηλό τόνο, γεμάτο υποβλητικότητα και ειλικρίνεια. Μια ποικιλία θεμάτων, μνήμες του παρελθόντος και του παρόντος, θέματα βγαλμένα απ’ευθείας από τη ζωή, αναστημένα με φροντίδα μητρική. Αποφυγή βαρύγδουπου λεκτικού οπλισμού και κοινότυπων συνθημάτων. Πάθος για την αλήθεια, την ομορφιά, τη φύση και τον άνθρωπο (…)»

Δημήτρης Χράνης

Αθήναι 22.5.77