Δύο μονόλογοι: Τα ρολόγια της ζωής μου (Τούλας Μπούτου). Το όνειρο του κλόουν (Μανώλη Δεστούνη)

(θεατρικό – μονόπρακτο)

Θέατρο "Αργώ": Πρόγραμμα. Εκδόσεις Δωδώνη, 2009

«(…) Ο λόγος της εκλεκτής συναδέλφου στη λογοτεχνία Τούλας Μπούτου κινείται με φυσική μαεστρία (…) Ο λόγος της ρέει… και ο χρόνος από κοντά… και μόνο, το ‘πάντα’ και το ‘αιέν’ να τον απασφαλίζουν από πάνω μας (…) Τα ρολόγια της ζωής μου είναι ένας μονόλογος που θα κοσμεί και θα πλουτίζει του λοιπού και τη λογοτεχνία μας (την τέχνη του λόγου) και το ελληνικό θέατρο (…)»

Χρίστος Αδαμόπουλος

εφ. Η Φωνή των Πειραιωτών

21 Ιαν. 2010

«(…) Η συγγραφεύς, στην ώριμη και πολύχυμη ζωή της, ενεβάθυνε με εξαιρετική και λεπτόλογη οξυδέρκεια στις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις, τις οποίες ανέλυσε με αίσθημα βαθιάς φιλοσοφικής και ανθρωπιστικής ευθύνης. Ο πεπαιδευμένος νους της σε συνδυασμό με την ποιητική ψυχή της, που πονεί ακατάπαυστα για την πνευματική ένδεια και την κοινωνική παρακμή, κατόρθωσε με την ανθρωποκεντρική διάσταση του ρόλου των ηρώων της και με τον εύστοχα και αριστοτεχνικά συμπυκνωμένο, ενίοτε, φιλοσοφικό, ενίοτε λυρικό ρέοντα λόγο της, να αποδώσει τα μηνύματα που ήθελε η ίδια να διακτινίσει στους θεατές (…)»

Μάρω Αρχοντή – Βίγλη

16.12.2009

 «(…) Το μονόπρακτο και μονόλογο θεατρικό σκαρίφημα της ποιήτριας κ. Τούλας Μπούτου ίσως εγράφη ως πόνημα λόγω εσωτερικής ανάγκης, ή σε στιγμές βίου ψυχικής περιδινήσεως, διαρκούς αναζητήσεως, συγκερασμένων ωρών πορείας, ενδοσκοπήσεως ή σε στιγμές συνεπείας και αυταπαρνήσεως ή σε στιγμές τραυματισμένης προσμονής ή σε ώρα απολογισμού και καταγραφής ωρών, με επιθυμίες ανεκπλήρωτες, κατοπτεύσεις προβληματισμών και στόχων (…) Είναι γνωστή η Μεγάλη Κυρία ως Άνθρωπος, Συγγραφέας δεκάδων έργων κάθε μορφής Λόγου, ως Ιατρός, ως Προνοιακός Άνθρωπος και από κάθε πόστο και θέση νοιάστηκε την ποιότητα του Ανθρώπου και μοιράστηκε τη σοδειά των γνώσεών της σε κάθε κοπιώντα και πεφορτισμένο άνθρωπο (…)»

Κυριάκος Βαλαβάνης

16.10.2010

«(…) Το έργο έχει τόσο ποιητική και ευαίσθητη ροή που καθηλώνει το θεατή (…)‘Ο πλούτος του χρόνου είναι οι στιγμές του! Μην τις αφήνεις να χάνονται!’, μας λέει η Τούλα Μπούτου με το κείμενό της, το τόσο ποιητικό (…)»

Μανώλης Δεστούνης

Συνέντευξη στην Άννα Μπάστα

Εφ. Ο Λόγος

28 Νοέμβρ. 2010

«(…) Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι όταν, σε άσχετη στιγμή, πριν από χρόνια, η Τούλα Σουβαλιώτη – Μπούτου μας εκμυστηρευόταν την επιθυμία της να ανεβάσει αυτό το μονόλογο στο θέατρο είχαμε εκπλαγεί από την προσωπική της ερμηνεία. Μια ερμηνεία που μέσα σε μια σχεδόν ολόκληρη ώρα καθισμένοι στο σπίτι της απολαμβάναμε τον τρόπο με τον οποίο η ίδια η συγγραφέας ερμήνευε το έργο της, το πνευματικό της παιδί. Είχαμε μείνει άφωνοι και από το περιεχόμενο του κειμένου αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο το ερμήνευε – το ζούσε.

            Τώρα που το έργο της ανέβηκε στο Θέατρο Αργώ η ερμηνεία του Μανώλη Δεστούνη ήρθε για μια ακόμα φορά να μας κατακτήσει μέσα από τα λόγια της συγγραφέως και από τη ζωντάνια της υποκριτικής του ερμηνευτή (…)»

Νίκος Μέλιος – Ευαγγελία Μπαφούνη

Ιστορικοί

εφ. Τα μικρά Πειραϊκά

τ. 2-3 Σεπ. 2009 – Απρ. 2010

«(…) Ο ηθοποιός προσκολλάται στους κτύπους ενός ρολογιού που δηλώνουν τα χρόνια που έζησε και που έχουν περάσει. Με αυτή την πρωσοποποίηση, δημιουργείται μια ενδο-θεατρική και φανταστική συνομιλία που αποκαλύπτει στο σύγχρονο αλλά και διαχρονικό θεατή – αναγνώστη μια εξωτερική προσωποποιημένη επικοινωνία που με τους κτύπους των ρολογιών που ενσωματώνονται στο θεατρικό γίγνεσθαι φτιάχνοντας έτσι έναν ανύπαρκτο – υπαρκτό κόσμο πάνω στη σκηνή. Εδώ άλλωστε διακρίνουμε την τέχνη της συγγραφέως, να γεμίζει το θέατρο με στοιχεία που πηγάζουν από τη δημιουργική της φαντασία διεγείροντας έτσι στη συνέχεια τη δική μας φαντασία (…)»

Δρ. Ευτυχία Νικολακοπούλου

εφ. Επίκαιρα

25 Δεκ. 2009

«(…) Η κ. Τούλα Μπούτου έχει με επιτυχία ασχοληθεί με όλα σχεδόν τα είδη λογοτεχνικής γραφής (ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα, δοκίμιο). Αλλά ξεχώρισε κυρίως ως διηγηματογράφος. Γι’αυτό ίσως και η επιτυχής επίσης ενασχόλησή της με το θέατρο, στρέφεται κατά προτίμηση προς το μονόπρακτο θεατρικό έργο, που προσομοιάζει ασφαλώς με το διήγημα της πεζογραφίας. Απαιτεί πλήρη ανάπτυξη του ‘μύθου’ σε σύντομο χρονικό διάστημα, πυκνό και μεστό λόγο και πλοκή που να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, ώστε να έχει άμεση δυνατότητα συμμετοχής στη ροή του έργου – να επιτυγχάνεται δηλαδή η αναγκαία ‘μέθεξη’ με τα επί σκηνής ‘δρώμενα’. Και οι προυποθέσεις αυτές είναι περισσότερο απαραίτητες στο δυσκολότατο είδος του θεατρικού μονολόγου, στο οποίο μας έδωσε επίσης το μέτρο των δυνατοτήτων της, με το τελευταίο έργο της (Τα ρολόγια της ζωής μου). Ευρηματική σύλληψη, άψογη γραφή, με βέβαιο, άμεσο και αφοριστικό, πολλές φορές, λόγο που συγκινεί και προβληματίζει, είναι τα στοιχεία εκείνα που προκαλούν το ενδιαφέρον του θεατή, ο οποίος, όταν πέφτει η αυλαία αισθάνεται τη βαθιά εκείνη ικανοποίηση, που δημιουργεί η ψυχική ευφορία (…)»

Γιάννης Ε. Χατζημανωλάκης

περ. Φιλολογική Στέγη …. 2009

«(…) Η συγγραφέας του έργου, Τούλα Μπούτου, κατάφερε να γράψει κάτι πολύ απλό, πολύ γλυκό, πολύ ‘δυνατό’, κατά τη γνώμη μου: Ένα μονόλογο που προβληματίζει τη σκέψη ως προς την ενότητα της προσωπικής μας απόλυτης φιλοσοφίας του χρόνου (…) Ουδεμία αναφορά δεν κάνει η συγγραφέας στο κουτί της τηλεόρασης, και αυτό είναι αξιοσημείωτο, διότι τη μηδενίζει με το γάντι (ή και χωρίς αυτό) αναδύοντας αξίες από τρεις λέξεις: Μνήμη, παρών και έρωτας. Εν τούτοις υπάρχει στο τέλος μια κοινή συνισταμένη όλων τούτων: Ο θάνατος. Πολύ καλός, ανθρώπινος και σπουδαίος στην ερμηνεία του, ο πεπειραμένος Μανώλης Δεστούνης (…)

Γιώργος Χριστοδούλου

εφ. Σφήνα

11.12-17.12.2010

«(…) Τα ρολόγια της ζωής μου, ένα πολύ όμορφο έργο, του οποίου τους μονολόγους αποδίδει εκπληκτικά ο ταλαντούχος καταξιωμένος ηθοποιός Μανώλης Δεστούνης (…) Το έργο, βασισμένο στο ιδιαίτερα προσεγμένο κείμενο – μονόλογο της συγγραφέως Τούλας Μπούτου που έγραψε το 2008, είναι μια συνομιλία με το χρόνο και με όλα αυτά που παρασύρει στο πέρασμά του και που δεν έχει ποτέ τέλος, κι ας ορίζει τον κύκλο της ζωής μας (…)»

εφ. Η Βούλα και ο κόσμος της

1 Δεκ. 2009

«(…) Αν και μονόλογος, το έργο κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών με την υποβλητική ατμόσφαιρα, τους εξαιρετικούς διαλόγους και με τους απόντες να παρασύρουν τη σκέψη σε μονοπάτια προβληματισμού και αναπόλησης της δικής τους ζωής (…)»

naftemporiki.gr

28 Δεκ. 2009