Σκέψεις, στοχασμοί κ.ά.

Επιλεγμένα

• Ως πότε;
• Ένας θάνατος
• Για την 21η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
• Αυτοσχεδιάζοντας με τη Δανάη

Ως πότε;

Διαβάζω μια είδηση στην εφημερίδα Ο Ημερήσιος Δημότης του Πειραιώς που θεωρώ ως τρομακτική. Βέβαια είναι γνωστό το θέμα αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι συνεχίζεται σε τέτοιο βαθμό και σε τόσες πολλές χώρες να εκτελείται από ανθρώπινο χέρι ένα τέτοιο κακούργημα. Κακούργημα από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Γράφει το άρθρο με τίτλο: Κάθε μέρα 8.000 γυναίκες ακρωτηριάζονται…

Τρία εκατομμύρια γυναίκες υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων κάθε χρόνο, δηλαδή 8.000 την ημέρα.

Με την κοινή τους έκκληση προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μια πέρα πριν από την Παγκόσμια Ημέρα για τον Τερματισμό της Βίας κατά των Γυναικών που έχει κηρύξει ο ΟΗΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπη και η Διεθνής Αμνηστία προέτρεψαν τις κυβερνήσεις να επικυρώσουν την Σύμβαση για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και παράλληλα, έδωσαν στη δημοσιότητα έναν 62σέλιδο Οδηγό για καταπολέμηση της πρακτικής του ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων γυναικών (female genital mutilation, FGM) ενώ ανακοίνωσαν μια εκστρατεία για τον τερματισμό της πρακτικής αυτής.

Ο Οδηγός αυτός επικαλείται στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, σύμφωνα με τα οποία περίπου 140 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν ήδη υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων παγκοσμίως. Όπως επισημαίνεται, η απάνθρωπη αυτή πρακτική είναι διαδεδομένη σε μεγάλες περιοχές της Αφρικής, σε ορισμένες χώρες στη Μέση Ανατολή και σε ορισμένες κοινότητες στην Ασία και τη Λατινική Αμερική.

Επιτέλους, αυτοί που ενδιαφέρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έχουν ένα λόγο να πούν; Ένα τρόπο να σταματήσουν αυτή την απάνθρωπη πράξη; Δεν υπάρχει η αρμόδια Αρχή σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου που να μπορεί να επεμβαίνει και να σταματάει την ύπαρξη αυτών των τρομερών γεγονότων; Κανένα άλλο ζώο στον πλανήτη δεν έχει τέτοια εκδικητική στάση απέναντι στο όμοιό του.

Ως άνθρωπος και γιατρός εκφράζω την οδύνη μου για όλα αυτά που συμβαίνουν σε έναν κόσμο που έχει βέβαια πολλά δείγματα ηθικού ξεπεσμού και την ελπίδα μου να υπάρξει κάποια έμπρακτη αντίδραση.

21 Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Κάτι που παρά τις αντιξοότητες και τη γενική απογοητευτική από κάθε άποψη οικονομική, κοινωνική, πνευματική κατάσταση κλπ, η ποίηση όπως την έχει αποκαλέσει ο Ο. Ελύτης αποτελεί ‘το τίμιο ξύλο των αιώνων’. Κάτι λοιπόν σαν φύλακας άγγελος στην καθολική μηχανοποίηση των καιρών. Μια υπόσχεση Διάρκειας στην τραγική προσωρινότητα. Η Μ. Γιουρσενάρ έχει πει: «Δεν είμαι σίγουρη πως η ανακάλυψη της Αγάπης είναι πιο σημαντική από την ανακάλυψη της Ποίησης».

Όμως ούτε η Αγάπη ούτε η Ποίηση ανακαλύφθηκαν. Γεννήθηκαν μαζί με τον άνθρωπο - είναι γνωστό πως ο ρυθμός ήταν κάτι που προηγήθηκε από όλες τις μορφές του προφορικού λόγου και η ποίηση έχει ρυθμό. Είναι κάτι από το DNA το ριζωμένο στο σύμπαν των κυττάρων του

Η ημερομηνία, 21 Μαρτίου, όπως λέγεται, και μάλιστα η αναφορά είναι από την ποιήτρια Λύντια Στεφάνου, επελέγη επειδή είναι η μέρα της εαρινής ισημερίας «που συνδυάζει το φως απ’τη μια και το σκοτάδι απ’την άλλη. Έτσι και η ποίηση συνδυάζει το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους».

Κάτι συμβολικό λοιπόν η επιλογή της ημερομηνίας. Βέβαια γιορτές ποίησης υπήρχαν και παλιότερα. Στη Γαλλία, στη Βρετανία, στις ΗΠΑ κ.α. Και το 1997, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Συγγραφέων Κώστας Στεργιόπουλος έθεσε το θέμα στο συμβούλιο της εταιρίας κι έγινε δεκτό. Να γιορτάζεται αυτή η Ημέρα και στην Ελλάδα.

Μπορεί η ποίηση να αλλάζει μορφές, σχήμα, τρόπους έκφρασης, ανάλογα με τις επιρροές της εποχής και του περιβάλλοντος αλλά κάθε φορά μπορεί να είναι Ποίηση. Όπως και η Αγάπη που είναι σήμερα τόσο πληγωμένη από την αγριότητα των καιρών. Κι έτσι είναι ακόμη πιο πολύτιμη σαν το χρυσάφι το πεσμένο στο βούρκο που όμως μόλις το ζεστάνεις στη χούφτα σου θα ξαναγίνει ένας Ήλιος.

Η ποίηση όπως και η Αγάπη είναι:

Η σωσίβια λέμβος στα εσαεί ναυάγια

Το ένδυμα της Διάρκειας στην αποδημία των καιρών

Αυτοσχεδιάζοντας με τη ΔΑΝΑΗ

Τη Δανάη την απτόητη στο Χρόνο, τη Δανάη Στρατηγοπούλου, που ξεσήκωνε καρδιές και ύγραινε ματιές και γένναγε νοσταλγίες με την κιθάρα και το τραγούδι της, με τις ατάκες της. Με τη γλυκειά, έξυπνη, σοφή παρουσία της. Αυτή που περιφρονούσε τα χρόνια που για άλλους είναι αβάσταγο φορτίο, για κείνην όμως ήταν ένας μόνον σταθμός ακόμη που διαβαίνει με το τρένο της ζωής κι άστο να πηγαίνει. Η κάθε στιγμή έχει την αξία της. Κι ένα Αύριο υπάρχει πάντα. Όποια μορφή κι αν έχει…

Ζέστη στον κήπο κι εμείς αυτοσχεδιάζουμε! «Βρες ένα θέμα!» μου λέει. Κι εγώ βαλαντωμένη από τη λαύρα, όμως χαρούμενη για την παρουσία της. «Γιατί λαλάει ο τζίτζικας;» λέω. «Ωραία, γράφε λοιπόν! Ακροστιχίδες!»

Αρχίζουμε να γράφουμε και οι δυο. Εκείνη τελειώνει πρώτη! Μαθημένα βλέπεις τα βουνά από τα χιόνια… Τα καλοκαίρια από πυρπολήσεις… Το χέρι της τρέχει, έτοιμο το ποίημα στη στιγμή. Μόνο που «περιφρόνησε» τα τζιτζίκια. Όμως… φωνή από δω, φωνή από κει, για φωνές πρόκειται! Φωνές ν’ακούγονται! Παίρνει για θέμα τ’όνομά της, το δικό της όνομα:

Δ   ικαίωση ζητάνε οι θεοί

Α   φού έδωσαν φωνή πρέπει να βγαίνει

Ν   α ήταν γι’αυτό που ολόκληρη ζωή

Α   κούραστα τραγούδαγα η καημένη;

΄Η  ζήταγα να βρώ κι άλλο πρωί        

Εγώ μικραίνω… Γιατί λαλάει ο τζίτζικας; ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ λοιπόν! Το δικό μου θέμα.

Τ    ράνεψε ο αγέρας τις κραυγές του

Ζ    αλίστηκε του βραδιού μας η αχλύ

΄Ι    σως θέλει δικαίωση για τις αυγές του

Τ    α δροσερά βραδάκια νοσταλγεί

Ζ    άλωσε στο μικρό του το κορμάκι

΄Ι    σαμε πέντε νότες παρδαλές

Κ    αι πάσκισε να μας πει με τη σειρά

Α!    μην ελπίζετε πολύ σε αλλαγές!

Σ     ώπα λοιπόν και κρύψε τα φτερά σου

Τα διαβάζουμε η μια στην άλλη και γελούμε. Ήταν μια μικρή καρφωτή πινέζα στο μεγάλο Πίνακα του Χρόνου! Να θυμίζει! Να πονεί!

                                                                 Βουλιαγμένη

                                                                 20 Ιουλίου 2004